کتاب باشگاه پنج صبحی ها نوشته ی رابین شارما و ترجمه رضا اسکندری آذر

 مثلاً اعتیاد،اعتیاد به چک کردن پیامهای موبایل و دنبال لایک گشتن در فضای مجازی.یا صرف کردن بخش زیادی از ساعات روزمون پای تلویزیون.این روزها، برنامه های تلویزیونی به حدی عالی شدن که مشکل بشه توی تله شون گیر نکرد. و وقتی یک قسمت از سریالی تموم میشه، سریال بعدی به طور خودکار شروع میشود.

خیلی از ما با گپ زدن و خاله زنک بازی از عظمتمون دور میشیم، در حالی که واقعاً درک نمیکنیم تفاوت فاحشی هست بین الکی مشغول بودن” و “مثمر ” بودن.

افراد اثر گذار و تاریخ سازان اصیل توجهشون رو به راحتی به هر چیز و هر کسی که از راه برسه نمیدن. دسترسی بهشون راحت نیست اهل اتلاف وقت نیستن و تمرکزشون بیشتر روی انجام کار واقعیه تا کار مصنوعی.

بنابراین، نتایج محیر العقولی ایجاد میکنن که باعث پیشرفت این دنیا میشه. ناتوانی در ابراز کردن مهارت ها باعث آسیب به روح میشه و مردم برای حذر کردن از درد ،حاصله به راهکارهای مخربی مثل این موارد متوسل میشن: ساعتهای متمادی وب گردی، خرید آنلاین، کار کردن بیش از اندازه، مشروب خوردن بی رویه، غذا خوردن زیاد شکایت کردن و خوابیدن زیاد.

دولتمند جرعه ای از بطری آبش نوشید.قایق ماهیگیری دیگری از آنجا رد شد. خانم ناخدای قایق دستی برای آقای رایلی تکان داد و او در جواب تعظیم متشخصانه ای کرد.

میلیاردر با لحنی مشتاق ادامه داد:(( سخنران از این پدیده با عنوان (حس آموخته قربانی) یاد میکنه.

وقتی ما جوانی رو پشت سر میذاریم، بیشتر به خشنودی از خودمون متمایل می شیم.شروع میکنیم به حرکت کردن در سرازیری، به چیزهایی که برامون آشنان رضایت میدیم و اشتیاق وافرمون رو برای گسترش دادن جبهه فعالیت هامون از دست میدیم.

ما الگوی ذهنی یک قربانی رو در پیش میگیریم. توی ذهنمون، بهانه میسازیم و اون قدر اونها رو تکرار میکنیم که ذهن ناخوداگاهمون باور میکنه اونها عین حقیقت ان.

دیگران و شرایط بیرونی رو برای بدبختی هامون مقصر می دونیم و اتفاقات گذشته رو برای مشکلات شخصی مون محکوم میکنیم. رفته رفته بدبینتر میشیم و کنجکاوی ،شگفتی شفقت و معصومیتی رو که در کودکی می شناختیم از دست می دیم.